CHRISTO MERCELIS
Het Offscreen Film Festival is in volle gang en wij gingen voorbije donderdag kijken naar de veelbelovende voorstelling van The Final Member, een documentaire over het IJslandse Phallological Museum.
De voorstelling vond plaats in Cinema Nova en een betere locatie was er haast niet voor te vinden. Het hele gebouw ademt cinema en de zaal zelf heeft een punky atmosfeer die het Offscreenfilmfestival zijn naam kracht bijzet. Een beetje talenkennis was wel vereist omdat de ondertiteling niet optimaal was. Desondanks was het dé plek waar we wilden zijn om een beschamend grappige en absurde documentaire te zien. Of is het toch een mockumentary?
“It started out as a joke, but then it got serious”
The Final Member is een film door Jonah Bekhor en Zach Math, twee Canadese documentairemakers die vanuit Los Angeles werken. Voor deze film zijn ze echter naar het hoge noorden van IJsland getrokken. Daar houdt Sigurdur ‘Siggi’ Hjartarson een museum open met een wel erg unieke collectie: penissen. Hij heeft ze bijna allemaal, van een hamster tot een walvis, maar het laatste pronkstuk ontbreekt nog: die van de homo sapiens. Zijn zoektocht heeft hem geleid naar twee excentriekelingen: de IJslandse avonturier en womanizer Páll Arason (95) en de Amerikaan Tom Mitchell (61), die zijn geslachtsdeel trots ‘Elmo’ noemt.
De documentaire staat vanaf het begin bol van de dubbele betekenissen. Haast alles wat er gezegd wordt kan op een –soms puberale– manier in verband gelegd worden met dat ene woord: ‘penis’. Maar de documentaire blijft niet dralen op het puberale en al snel wordt duidelijk dat het menens is en helemaal nog niet zo gek. ‘Siggi,’ de curator van het Phallological Museum, doorbreekt net als de film heel wat taboes rond seksualiteit en het menselijk lichaam. De mensen die aan bod komen hebben een oprechte interesse in het thema en geen vreemde of perverse motivaties.
Size matters
Geen vreemde motivaties, tot de kandidaat-donors erbij komen alleszins. Bij de voorstelling van beide heren neemt de documentaire een draai richting het absurde en komt de vraag of het nu toch geen mockumentary is even bovendrijven. De figuur van een negentigjarige playboy en een zestigjarige Amerikaan die zijn penis ‘Elmo’ noemt is haast te vreemd voor woorden.
Wanneer de legal length en de kwestie van wie de grootste heeft ter sprake komt, stel je je als kijker wel de vraag of het wel zo serieus is als de makers beweren. Dit haalt de film echter niet naar beneden maar zorgt voor een enorme verbazing; moet je als kijker nu lachen, of moet die mond eerder openvallen? Het antwoord ligt ergens tussenin. Wat wel echt is, is de rakende, menselijke ontroering op het einde van de film.
The Final Member is een heerlijk absurde documentaire die balanceert tussen het komische en het informatieve. De trailer en aankondiging scheppen hoge verwachtingen maar de film weet die grotendeels in te lossen. Momenteel speelt de film enkel in het festivalmilieu, maar hij is zeker een cinemarelease waard. Een eye-opener.
Het Offscreen Film Festival is in volle gang en wij gingen voorbije donderdag kijken naar de veelbelovende voorstelling van The Final Member, een documentaire over het IJslandse Phallological Museum.
 |
| 'Siggi' aan de ingang van zijn museum. bron: offscreen.be |
“It started out as a joke, but then it got serious”
The Final Member is een film door Jonah Bekhor en Zach Math, twee Canadese documentairemakers die vanuit Los Angeles werken. Voor deze film zijn ze echter naar het hoge noorden van IJsland getrokken. Daar houdt Sigurdur ‘Siggi’ Hjartarson een museum open met een wel erg unieke collectie: penissen. Hij heeft ze bijna allemaal, van een hamster tot een walvis, maar het laatste pronkstuk ontbreekt nog: die van de homo sapiens. Zijn zoektocht heeft hem geleid naar twee excentriekelingen: de IJslandse avonturier en womanizer Páll Arason (95) en de Amerikaan Tom Mitchell (61), die zijn geslachtsdeel trots ‘Elmo’ noemt.
De documentaire staat vanaf het begin bol van de dubbele betekenissen. Haast alles wat er gezegd wordt kan op een –soms puberale– manier in verband gelegd worden met dat ene woord: ‘penis’. Maar de documentaire blijft niet dralen op het puberale en al snel wordt duidelijk dat het menens is en helemaal nog niet zo gek. ‘Siggi,’ de curator van het Phallological Museum, doorbreekt net als de film heel wat taboes rond seksualiteit en het menselijk lichaam. De mensen die aan bod komen hebben een oprechte interesse in het thema en geen vreemde of perverse motivaties.
 |
| bron: offscreen.be |
Geen vreemde motivaties, tot de kandidaat-donors erbij komen alleszins. Bij de voorstelling van beide heren neemt de documentaire een draai richting het absurde en komt de vraag of het nu toch geen mockumentary is even bovendrijven. De figuur van een negentigjarige playboy en een zestigjarige Amerikaan die zijn penis ‘Elmo’ noemt is haast te vreemd voor woorden.
Wanneer de legal length en de kwestie van wie de grootste heeft ter sprake komt, stel je je als kijker wel de vraag of het wel zo serieus is als de makers beweren. Dit haalt de film echter niet naar beneden maar zorgt voor een enorme verbazing; moet je als kijker nu lachen, of moet die mond eerder openvallen? Het antwoord ligt ergens tussenin. Wat wel echt is, is de rakende, menselijke ontroering op het einde van de film.
The Final Member is een heerlijk absurde documentaire die balanceert tussen het komische en het informatieve. De trailer en aankondiging scheppen hoge verwachtingen maar de film weet die grotendeels in te lossen. Momenteel speelt de film enkel in het festivalmilieu, maar hij is zeker een cinemarelease waard. Een eye-opener.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wij omarmen elke opmerking, prangende vraag, opbouwende kritiek of lovende reactie, so shoot! Oh ja .. en bedankt!