16 maart 2013

Géno in Side: Yves Aduhire danst zijn verhaal

SOURIA CHEURFI
(tekst & foto's)



Géno in Side is de opkomende dansproductie van Yves Aduhire. De jonge danser van Rwanda kwam aan in België toen hij zes jaar was. De donkere jaren van zijn kindertijd besloot hij achter zich te laten om in België met een schone lei te beginnen. Jaren later beseft Yves dat vergeten onmogelijk is. Hij beslist zijn verhaal en gevoelens te vertellen met zijn eigen communicatiemiddel: dans. Ratatouille Bruxelloise zocht de jonge danser op tijdens een repetitie.

Nick Coutsier en Yves Aduhire

Yves Aduhire (zie foto) is 23 jaar oud en danst nog maar vijf jaar. Hij begon als hip-hopper maar ontwikkelde al snel een passie voor hedendaagse dans. Tijdens het jaar dat hij dansles kreeg aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten in Brussel ontwikkelde hij zijn eigen stijl: hip-hop met een snuifje hedendaagse dans. Yves stond met talrijke hip-hopproducties op de planken maar Géno in Side is zijn eerste eigen creatie.

Het grote verschil met gewone opvoeringen is dat je met je eigen werk het publiek het verhaal kan laten interpreteren: "Bij een dansoptreden krijgt het publiek een paar choreo's te zien die heel mooi kunnen zijn. Maar ik wilde mijn eigen verhaal delen met het publiek zodat ze zelf een verhaal ervan kunnen maken."

Yves weet zelf niet goed waarom hij net dit project op poten heeft gezet. Hij was een moeilijk kind en tiener: "Ik heb heel wat fouten gemaakt in mijn leven," legt hij uit, "maar ik word nu volwassen en ik voel dat ik mijn verleden moet accepteren om te evolueren." Hij is ook van plan om samen met zijn moeder terug naar Rwanda te gaan.

Géno in Side

De titel van het project geeft al een idee van het verhaal van Yves. In Géno in Side kan je twee woorden zien, genocide en inside. De genocide in Rwanda is een belangrijk deel van zijn leven dat hij niet meer wil negeren.

Yves is de oudste zoon van zijn gezin en heeft drie kleine zussen: "Yvette, Yvonne en Yveline... Ja ik weet dat het grappig is", lacht hij. Zijn schoonvader was gewelddadig en wilde niets met de eerste drie kinderen van zijn partner (Yves, Yvette en Yvonne) te maken hebben. Daarom besloot zijn moeder met haar kinderen te vluchten.

Eerst gingen ze naar Zaïre. Yves herinnert zich nog het vluchtelingenkamp: "We leefden in hutjes en er was helemaal geen hygiëne." Daarna vluchtten ze van Zaïre naar Benin en later naar Kenia en Kinshasa... Tijdens de lange tocht werd Yves misbruikt en werd hij heel ziek. Tot het gezin uiteindelijk naar België vluchtte. "Mijn moeder wist dat er geen toekomst voor ons was in die landen en dat we uiteindelijk terug naar Rwanda zouden moeten gaan, en dat was ondenkbaar." In België ontdekt Yves dat zijn echte vader overleden is... De oorzaak van zijn dood kent hij niet, en zal hij waarschijnlijk nooit kennen.



Dit hoofdstuk van zijn leven wil Yves zo snel mogelijk afsluiten. Maar nu voelt hij de nood om zijn verhaal uit te drukken "met mijn eigen communicatiemiddel... dansen". Het project van Yves zal bepaalde stappen van zijn kinderjaren in scène zetten, maar het gaat volgens Yves vooral om de gevoelens: "Ik wil dat het publiek zich kan herkennen in mijn verhaal. Daarom zal ik het abstract houden en vooral mijn gevoelens uitdrukken in mijn dans." Samen met zijn dansers, maar vooral vrienden, Betty Mansion, Mohamed Boujarra (zie foto rechts boven), Alessio Sutera, Elise Bruyere, Chloé Zambon en Nick Coutsier (zie foto links) traint Yves om zijn project vorm te geven. Om financiële subsidies te krijgen hebben ze de steun van vijf theaters nodig. Vandaag hebben ze er al drie, nog twee te gaan dus!

Yves zegt trouwens dat Géno in Side niet zijn laatste productie zal zijn: "Ik ben iemand die constant nadenkt, en ik weet zeker dat ik nog meer te vertellen heb!" Ratatouille Bruxelloise trappelt alvast van ongeduld voor het eerste optreden van Géno in Side.

2 opmerkingen:

Wij omarmen elke opmerking, prangende vraag, opbouwende kritiek of lovende reactie, so shoot! Oh ja .. en bedankt!